Denemarken 2009

Eind Juli 2009 was het eindelijk zo ver; aan het einde van een lange werkdag werd ik buiten opgewacht door mijn lieve vriend in onze auto: onze eerste gezamenlijke trip naar Denemarken kon beginnen!

Ik had een week vrij genomen en was die gehele week al gespannen geweest. Zouden we niets vergeten in te pakken? Zou de auto het niet begeven onderweg? En vooral: hoe zou het zijn om mijn tante na al die jaren weer terug te zien?

Hoewel ik helaas niet in Denemarken geboren ben, stroomt er voor 50% wel Deens bloed door mijn aderen.
Op een dag, hier nog lange tijd vandaan, zal ik Nederland dan ook achter mij willen laten om daar een nieuw leven op te bouwen. Ik hou van het land; de ruimte, de natuur, de taal, de mensen.

Op het moment dat wij de grens over reden voelden wij ons thuis komen. Het was diezelfde week dat Andries en ik dan ook samen besloten om er ooit te gaan wonen; een besluit dat we voor onszelf ooit al gemaakt hadden ver voordat we elkaar kenden.

Ik zal onze bijzondere, uiterst gezellige rit naar het land nooit vergeten, maar vooral het laatste gedeelte ervan staat mij nog zo goed bij. Al die jaren had ik enkel e-mail contact met mijn Deense tante onderhouden, waardoor ik behoorlijk zenuwachtig was om haar terug te zien. Hoe oud zou ik geweest zijn voor ik er voor het laatst was? Ik had er enkel vage herinneringen van.

Maar toen wij de oprit van haar prachtige landgoed opreden, waren mijn zenuwen als sneeuw voor de zon verdwenen. Wij kwamen midden in de nacht aan, doodmoe van de lange rit, maar keken onze ogen uit.
Kleine kaarsjes waren neergezet langs de weg die ons richting haar gigantisch grote huis bracht.
De weilanden die zich rondom het huis, de schuur en het bijgebouw uitstrekten leken tot aan de nachtelijke horizon te reiken.

Het is een prachtige vakantie geworden. Het weerzien met mijn familie -niet enkel mijn tante, maar tevens mijn oma was uiteraard een bezoekje waard- was ontroerend. We hebben enkele uitstapjes gemaakt naar onder andere "High Lake District", waar wij een rondvaart over een prachtig meer hebben gemaakt en de hoogste berg van Denemarken hebben beklommen in de verzengende hitte.

Het is een heerlijke vakantie geworden die wij graag met kerst hadden over gedaan, wat mijn werk uiteindelijk helaas niet heeft toegelaten. Op dit moment kunnen mijn vriend Andries en ik ons echter verheugen op 20 Februari; de dag dat hij mij opnieuw voor mijn werk zal staan op te wachten en onze magische reis zich zal vervolgen.

En dan maar wachten op de dag dat wij erheen rijden, maar dan nooit meer terug hoeven te keren.