Na drie weken van geestelijk bijkomen ben ik klaar voor mijn eerste verslag over mijn eerste hardloopavonturen. Na het trotseren van winterse kou en dagen van spierpijn begin ik het ritme te pakken te krijgen. Opeens mis ik mijn bus niet meer, opeens sta ik ’s ochtends fit op.
Opeens weet ik waarom ik ook weer begonnen ben.
Mijn spulletjes lagen al enkele maanden netjes op mij te wachten; het thermo-shirtje dat mij in een echte hardloopwinkel aangesmeerd is, mijn dure schoenen met veel demping –wat dat dan ook mag betekenen, mijn winddichte jasje en mijn oude joggingbroek.
Het feit dat dit netjes over mijn stoel hing, liet mij eigenlijk al ontzettend sportief voelen. Ik voelde mij een ware hardloopster. Maar wel zo eentje die staat te hijgen en te puffen na het beklimmen van de drie trappen naar haar appartement.
Op zondag 7 Maart was het echter zo ver. Ik mocht mezelf officieel sportief gaan noemen.
Ik had mijzelf gewapend met het beginnersschema van de site www.dehardloopwinkel.nl.
Dit schema vertelt mij precies wanneer en hoe lang ik moet lopen.
De eerste keer stelde weinig meer voor dan 1 tot 3 minuten hardlopen, met evenveel minuten wandelen tussendoor.
De eerste keren waren koud, winderig en zeer vermoeiend. Eén ding leerde ik er echter wel van; ik vond het leuk. Ik verheugde mij erop. Op mijn loopdagen deed ik vanuit mijn werklocatie niets anders dan de buitenlucht in de gaten houden; het zou toch niet gaan regenen?
Inmiddels heeft het al op 10 loopdagen niet geregend en ik voel mij fitter dan ooit.
In tien weken tijd zal ik volgens mij schema klaargestoomd zijn voor mijn eerste echte wedstrijd van 5 kilometer op de Leidse Marathon. Hoewel ik nu niet langer dan 4 minuten achtereenvolgend kan lopen, voel ik mij er alvast volledig klaar voor. Mijn voeten hebben er zin in.
Apenheul
De tijgers kwamen toch nooit dicht in de buurt van het glas, de haaien waren nooit groot genoeg en de krokodillen maakten nooit spectaculaire moves. Wij denderden zoals gewoonlijk dwars door alle gezinnetjes met huilende kinderen heen en wierpen links en rechts een blik in een kooi.
Het waren de apen waar wij, zoals de opgewonden peuters om ons heen, minutenlang naar konden blijven staren. Met porren in elkaars zij attendeerden wij elkaar op iedere beweging van de zwart en bruin gekleurde beestjes, wij lagen dubbel om de grappen die zij met elkaar uithaalden en verzonnen de gesprekken die zij wellicht in apen-taal met elkaar voerden.
“Nog even naar de apen?”, was ons standaard voorstel op het moment dat wij bij alle dieren waren geweest.
Gewapend met een aapvrije tas stonden wij op een zonnige zaterdagmiddag klaar voor onze tocht door de Apenheul. Wij voedden onze verwachtingen met wilde verhalen, ontstaan uit flarden herinneringen, van jaren geleden waarin apen wandelwagens sloopten en oorbellen uit rukten.
Met een fototoestel in de aanslag stapten wij met kloppend hart langs de met waarschuwingsbordjes behangen toegang.
“Misschien slapen ze nog”, merkte ik voorzichtig op nadat wij een tijdlang hadden genoten van vredige vogelzang. Het was nog vroeg. Apen hadden ook rust nodig. Wij hielden moed.Twee maaltijden, drie rustpauzes en een aanval van een gans later begonnen wij echter zowel fysiek als geestelijk enigszins uitgeput te raken.
Ons grootste enthousiasme had plaats gevonden toen wij in de verte een zwart silhouet over het wandelpad zagen flitsen. Ergens hoog in de bomen, onzichtbaar voor het oog, hadden wij tevens wat geschreeuw van de eens zo leuke beestjes waargenomen.
Gelukkig werd eind van de dag, rond een tijdstip waarop ik me al aan het voorbereiden was op de lange terugreis, onze gemoedsrust hersteld. Kleine aapjes, die alles behalve geïnterresseerd waren in lange haren, schoenveters of de aapvrije tas, kwamen dichtbij genoeg om onze verwachtingen te bevredigen. Enkele kiekjes en baby-geluidjes richting de beestjes later, begaven we ons met gemengde gevoelens naar de uitgang.
De aankoop van twee pluizige doodshoofdaapjes, bezorgde ons –als volwassen kinderen zijnde- uiteindelijk toch nog een tevreden lach op het gezicht.
Het Oneindige Verhaal
Vermoeid na een lange werkdag plof je op de bank. Je hebt het gehad met de drukte, je bent moe van de zorgen, je hebt nog even geen zin om aan de volgende dag te denken. Met opgetrokken benen en een kop warme chocolademelk, zoek je ontspanning tussen de regels van het verhaal van een ander. Je leeft mee met de angst, je voelt de sidderende spanning, of de vlindertjes van romantiek.
En dat alles, terwijl je zelf veilig op de bank blijft zitten. Wanneer het je teveel wordt, sla je het boek dicht en ben je terug in je eigen veilige leventje.
Maar wat als dat nu eens niet gebeurde?
Wat nou als je, bij het dichtslaan van het boek, gevangen blijft in de wereld van een ogenschijnlijk fictief personage? Voor de ware fantast en diehard boekenwurm zal het een droom zijn.
Bastiaan Balthazar Boeckx is zo’n typische fantast en diehard boekenwurm. Doodsbang voor zijn eigen leven, en met name voor zijn gemene klasgenootjes, verschuilt hij zich liever achter de brede rug van de een of andere held uit zijn boeken.
Meneer Koriander is de boekhandelaar die hem de weg leert naar Fantasia; de wereld die meer is dan fictie alleen. Het boek, genaamd “het Oneindige Verhaal”, verbergt Fantasia tussen de geschreven regels. De gedrukte letters en vele bladzijden lijken Bastiaan niet in het minst gevaarlijk, ondanks de vele waarschuwingen van de boekhandelaar van wie hij het boek zal lenen.
Bastiaan zet zijn problematische leven aan de kant uit nieuwsgierigheid naar dit bijzondere boek. In eerste instantie lijkt het niet meer dan een prachtig, sprookjesachtig verhaal te zijn. Een racende reuzenslak, een rotsbijter en een eigenwijze dwerg kom je immers niet iedere dag tegen.
Maar wanneer Bastiaans geschrokken kreet, de hoofdpersoon van het verhaal verbaast doet opkijken, lijkt hij plotseling niet langer veilig te zijn zodra hij het boek dichtslaat.
Hij moet zijn hoofd uit de wolken halen om zijn eigen leven weer op pootjes te zetten, maar kan hij dit in de wetenschap dat het lot van de fantasiewereld in zijn handen ligt?
“Het Oneindige Verhaal” is ultiem leesvoer voor elk kind en iedere volwassene.Volgens dit verhaal wordt ieders leven al lezend gevolgd door iemand uit een ander leven, wat de titel direct verklaard.
De ontroering van Atreyu met zijn paard Artax, de humor van de dwergjes bij het Orakel en de angst voor Gmork het schaduwwezen, voeren je mee in een sprookjeswereld vol fantasie.
Ook ik ben bij iedere nieuwe pagina met verhitte wangen blijven hopen dat ook mijn naam plotseling smekend uitgesproken zal worden door de Kleine Keizerin, en ik op de rug van een geluksdraak een ritje zal mogen maken.
Pink Floyd - Wish You Were Here
"How I wish... How I wish you were here.
We're just two lost souls swimming in a fish bowl, year after year.
Running over the same old ground.
What have you found? The same old fears.
Wish you were here."
"Pink Floyd" grijpt je en sleurt je mee in een wereld waar muziek een andere betekenis heeft. Of het laat je in de kou achter zonder je ooit nog een kans te geven.
"Deprimerend", heb ik het eens horen noemen. "The sound of my soul", heb ik er weleens over gelezen.
Het raakt je, of het raakt je niet. Maar als het je raakt, begrijp je het. Begrijp je het niet, laat het alsjeblieft met rust. Vol onbegrip spreken over "Pink Floyd", is als het aanslaan van een snaar op een ongestemde gitaar. Deze gitaar kan niet 'een beetje' gestemd zijn.
Nee, als de betreffende snaar gestemd is, is deze werkelijk geëikt. Kippenvel. Het klopt gewoon. Je voelt het, je weet het. Je wilt het geluid niet meer verliezen.
"Remember when you were young, you shone like the sun.
Shine on you crazy diamond.
Now there's a look in your eyes, like black holes in the sky.
Shine on you crazy diamond.
You were caught on the cross fire of childhood and stardom.
Blown on the steel breeze.
Come on you target for faraway laughter, come on you stranger.
You legend, you martyr, and shine!
Enkel gereserveerd voor speciale avonden, staan een groot aantal albums van deze wonderlijke band op mijn ere-plankje. Het is geen muziek dat ik even op mijn MP3-speler knal en vrolijk luister in de bus, op weg naar mijn werk, starend naar mijn ijselijk neutrale medepassagiers.
Hoewel ik vele andere favoriete bands ken, met tevens kippenvel veroorzakende nummers, blijft "Pink Floyd" mijn thuisoord waar ik soms pas na maanden afwezigheid weer naar terug keer.
En ook dan weer kunnen enkel tranen in mijn ogen mij ervan verzekeren dat het nooit is weggeweest uit mijn hart.
Mijn laatste wens zou zijn geweest om een van hun grandioze live optredens meegemaakt te hebben, en in het speciaal mijn favoriete nummer live gehoord te mogen hebben, van het gelijknamige album als waar dit bericht om draait.
Maar desondanks zullen hun akkoorden nog regelmatig door mijn kleine huiskamer weergalmen, waar ik met een fictieve pijp vanuit mijn even fictieve schommelstoel, altijd gebiologeerd naar zal zitten luisteren.
Het Witte Raaf Effect
Wat kan de wereld groot zijn, op het moment dat je erachter komt hoe klein je zelf bent.
Wanneer je de horizon tot mijlen in de verte –en naar je gevoel ook mijlen ver in de toekomst- ziet liggen, kun je je afvragen hoe je daar ooit komen moet, wat je mag hopen en verwachten van datgene dat je gaat zien, als je er eenmaal gekomen bent.
De eerste poëtische regels van "Het Witte Raaf Effect"; een roman die verder gaat dan enkel over de liefde tussen een man en een vrouw. Foran en Rosita vormen gezamenlijk de rode draad binnen dit verhaal; ieder met een geheel andere visie, maar wel degelijk verbonden op een manier die hechter is dan zij zelf hadden verwacht.
Het hele verhaal lijkt al vertelt te zijn.
Als liefde op het eerste gezicht, of het voelen van de klik die nodig is om een goede vriendschap te doen ontstaan. Het is nu enkel heftiger. Misschien is de reden daarvan de eindeloze groene zee van eenzaamheid en de verbitterde pijn in hun hart. De schrale hoop met een blik op de horizon. Misschien is het de vlam van wit heet vuur dat door de wereld lijkt te knallen op het moment dat Rosita haar ogen opent en dit keer in de ogen van een jongen kijkt.
Het hele verhaal lijkt al vertelt te zijn.
"Het Witte Raaf Effect" speelt zich af in de verbintenis van de harten van Foran en Rosita.
De gebeurtenissen voltrekken zich voornamelijk in de psyche van de door het leven getekende hoofdrolspelers.
Hoewel hun gedachten, gevoelens en emoties dikwijls een wereld van verschil met elkaar kennen, vormt de uitgebreid beschreven omgeving een fictief decor voor dezelfde geestelijke staat waarin zij verkeren.
Binnen hun persoonlijke wereld van eenzaamheid, verdriet en spijt, komen zij elkaar onverwachts tegen en beseffen zij dat enkel de ander hen kan redden van de verwachte ondergang.
Alleen Foran was er om haar te kunnen horen. Hij schreeuwde niet terug, hij werd niet bang, noch verbaasd. Hij gebruikte enkel ieder moment dat er een woord over haar lippen kwam om haar te kunnen analyseren.
Rosita wilde niet geanalyseerd worden. Ze merkte niet aan de jongen dat hij hiermee bezig was, sterker nog, ze lette er totaal niet op wat hij wel of niet aan het doen was. Ze wilde weg. Ze wilde naar de horizon rennen tot ze voor de stekende bruine ogen niet meer zichtbaar was. De heuvels om hen heen zijn te wijds. Te groen, te effen. De lucht is te blauw en de wind is te zacht. Hier in deze groene zee bestaat geen doel. Voor hen gold het doel om eruit te komen, de uitweg te zoeken in het doolhof zonder paden. Misschien zelfs het doolhof zonder uitgang. Niets dat aan kan geven wanneer je in een kringetje loopt. Niets dat je de weg kan wijzen. Niets dat je de weg zou willen wijzen.
Verdwaald geraakt in hun wereld van enkel een stekend felle zon en een oneindig heuvellandschap, komen Foran en Rosita niemand anders tegen om hen de weg te wijzen of hen te steunen in hun zware tocht.
Uiteraard bestaat dit landschap niet; niet hier, en niet in hun wereld.
Waar deze twee personages wonen, of waar zij hun dagen feitelijk mee door kwamen, wordt niet verteld.
Het doet er ook niet toe; een gevoel, gedachte of emotie kan immers vele malen sterker en overheersend zijn dan het dagelijks leven is.
"Het Witte Raaf Effect" bevat de overtuiging van de waarheid achter een speciale band tussen twee mensen.
Een band die vele niveaus hoger ligt dan een band binnen het dagelijks leven komen kan.
Het gaat om de klik die je voelt, wanneer je elkaar diep van binnen tegen komt. In je eigen, persoonlijke wereld van je hart. Die plek waar ogenschijnlijk niemand anders bij kan; waar je alleen rond zwerft en zelfs niet verwacht ooit iemand tegen te zullen komen.
Tot de dag dat dit gebeurd.
Kijk eens, daar boven?
De witte raaf, die ieder van ons volgen zal.
Geen levenspad te zwaar, bij dit innerlijk weten, dat de tocht zoet maakt.
Maar niet iedereen van ons, haalt het tot het eind.
De sterren zijn onze dierbaren, die wij altijd zullen missen.
Juist in de donkerste nachten van onze tocht, zien wij echter dat ze bij ons zijn.
Vergeet nooit hoe je de witte raaf bereiken zal, door hem te blijven volgen.
Het zit ‘m immers niet in het zien, maar in het geloven dat jou waarheid je naar je levensdoel zal leiden.
Laat je leiden door je hart...
Het fluistert, dus luister daar goed naar...
Deze poëtisch geschreven psychologische roman is door mij geschreven in mijn 14e levensjaar.
Met hier en daar vreemde zinspelingen maar des te meer waarheid, liggende tussen de regels, is dit boek te gebruiken als fijn tijdverdrijf.
Het is daarom ook op vriendelijk verzoek te bemachtigen.
Het is daarom ook op vriendelijk verzoek te bemachtigen.
RC Andries
Hij wist al precies welke en het zou heus niet zo duur zijn.
Of wij die alsjeblieft direct aan het eind van mijn werkdag zouden kunnen gaan kopen?
Dit betekende het begin van een grote hobby van mijn vriend waar ik eerder nog geen weet van had, maar al die tijd al diep in zijn hart verborgen had gelegen. Vele redenen hadden hem ervan weerhouden om eerder een helikopter of vliegtuig gekocht te hebben: geen geld, geen tijd, en nog de meest verbazingwekkende was dat hij bang was dat ik hem dan niet meer leuk zou vinden. Het zou immers een nerd-hobby zijn.
Een nerd-hobby is het ook wel, als ik kijk naar de vele oudere vrijgezellen mannen die deze hobby delen.
Maar voor mij is mijn vriend niet enkel de enige stijlvolle jongen die van op afstand bestuurbare spullen houdt, maar tevens de beste piloot van allemaal.
Ik was trots toen ik hem hielp de helikopter te betalen, en nog trotser toen ik een paar weken later hem zijn eerste vliegtuig cadeau mocht doen. Jack, zoals we hem gedoopt hebben, heeft echter nog vele verwondingen opgelopen voordat ik nu kan zeggen dat Andries de beginners-fase wel uit is.
Mijn talentvolle jongen ging echter hard vooruit.
Met mijn nieuwe baan had ik achter zijn rug om een hoop geld bijeen gespaard en op zijn verjaardag was het zo ver: helemaal uit Amerika geïmporteerd kwamen zijn twee droom-vliegtuigen.
De ene hebben wij na twee korte vluchten met het vuil buiten moeten zetten, maar de ander heb zelfs ik in mijn hart gesloten als het eerste vliegtuig waarmee ik mijn vriend zo goed en mooi heb zien vliegen.
Het mooie, groene, ietwat met littekens getekende vliegtuig John.
Wanneer Andries niet aan het vliegen is, is hij dikwijls op de vliegtuigclub te vinden -met jawel; oudere mannelijke vrijgezellen- of anders op het grote vliegveld waarop hij als vliegtuig-clublid zijnde met zijn vliegtuigen mag oefenen. Ook brengt hij veel van zijn tijd, naast het in mijn armen liggen, door met het openbaar maken van zijn avonturen en filmpjes met zijn prachtige vliegtuigen.
Hierbij promoot ik met alle liefde Andries' persoonlijke blog: www.rcandries.blogspot.com
En via onderstaande link zijn zijn spectaculaire filmpjes te vinden: http://www.youtube.com/user/RcAndries
3 Januari 2009
Ellenlange verhalen over PHP, klachten over een laptop die niet naar behoren functioneerde, verslagen over een nieuw gekochte auto...
Het is wonderlijk dat ik deze redelijk onwelkome gast op mijn MSN-lijst niet direct verwijderd heb, of bij voorbaat zijn verzoek niet heb afgewezen, maar dit is hoe het is gegaan. Vanaf het allereerste begin.
Alles begon even na kerst en net voor oudejaarsavond.
Het had allemaal te maken met een feestje waar ik eigenlijk niet naartoe wilde gaan.
Het lag niet aan het feestje en ook niet aan de persoon die het feestje gaf -al was het niet verwonderlijk geweest als ik die avond niet met deze persoon door had willen brengen. Of welke avond dan ook. Maar dat terzijde. Hij had mij uitgenodigd voor zijn feestje, om een tot nog toe onbekende reden.
Ik had geen zin, omdat ik geen zin had in welk feestje dan ook. Het was net uit met mijn vriend, ik had liefdesverdriet en dreef rond in zelfmedelijden tot drie maanden nadat mijn meelevende ex mij al lang en breed vergeten was en een nieuw leven was begonnen.
Ik zat sikkeneurig achter mijn computer van 's middags tot vroeg in de ochtend mijn kostbare kerstvakantie te verdoen, wat wellicht de reden is geweest dat een beetje afleiding van de ene of andere slijmbal geen kwaad kon.
Andries -de over PHP, laptops en auto's zeurende onwelkome gast- was een van de feestgangers die tevens aanwezig zou zijn op het feestje van oudejaarsavond. Zodat ik de overige gasten vast kon leren kennen, voor het geval ik toch wilde komen. Echter wilde ik niet komen, maar Andries zelf eigenlijk ook niet.
Dat was één ding dat wij gemeen hadden en voor dat moment wellicht het enige.
Voor mij werd het pas vervelend toen hij oudejaarsavond zelf met mij wilde doorbrengen op een ander feestje. Voor dit soort uitstapjes met een volslagen vreemde vond ik toch dat wij iets te weinig gemeen hadden, en ik sloeg het af.
Dat het uiteindelijk de liefde van mijn leven bleek te zijn op wie ik mijn slechte humeur botvierde en hem vervolgens een paar uur voor de gemaakte afspraak in de steek liet, had ik op dat moment niet willen bedenken. Ik bracht oudejaarsavond achter mijn laptop door. Alleen.
Dat schoot pas drie dagen later door mijn hoofd; even nadat mijn moeder het zo gehad had met mijn gedrag dat zij bleef aandringen eens een afspraak in te plannen met de vreemdeling waarover ik steeds mijn beklag deed tegen haar.
We gingen schaatsen; Andries en ik. Hij had geluk dat ik mijn telefoon op nam toen hij belde of ik al op het station was gearriveerd. Nog geen half uur daarvoor was ik nog in twijfel geweest of ik misschien niet moest komen opdagen. Maar ik kwam opdagen.
Hoewel wij beide nu van mening zijn dat we elkaar beter direct om de hals hadden kunnen vallen, ten huwelijk hadden kunnen vragen of gezegd zouden hebben dat we niet meer zonder elkaar konden, begon alles met een simpel "hallo!".
Ik stapte in zijn pas gekochte auto; een groene Peugeot 205. We keken elkaar aan, werden verliefd en besloten heel diep van binnen om nooit meer uit elkaar te gaan.
Nog geen paar uur later -uren waarin ik regelmatig geforceerd in zijn armen ben gevallen tijdens het schaatsen- gaven wij elkaar een kus op de bank in zijn appartement in Sassenheim. Ons geluk was bezegeld.
Een week later, zondag 10 Januari 2009, zijn wij mijn spullen op gaan halen en heb ik dit kleine huisje nooit meer onnodig verlaten.
Abonneren op:
Posts (Atom)