Bloed, Zweet en Tranen

Na drie weken van geestelijk bijkomen ben ik klaar voor mijn eerste verslag over mijn eerste hardloopavonturen. Na het trotseren van winterse kou en dagen van spierpijn begin ik het ritme te pakken te krijgen. Opeens mis ik mijn bus niet meer, opeens sta ik ’s ochtends fit op.


Opeens weet ik waarom ik ook weer begonnen ben.

Mijn spulletjes lagen al enkele maanden netjes op mij te wachten; het thermo-shirtje dat mij in een echte hardloopwinkel aangesmeerd is, mijn dure schoenen met veel demping –wat dat dan ook mag betekenen, mijn winddichte jasje en mijn oude joggingbroek.

Het feit dat dit netjes over mijn stoel hing, liet mij eigenlijk al ontzettend sportief voelen. Ik voelde mij een ware hardloopster. Maar wel zo eentje die staat te hijgen en te puffen na het beklimmen van de drie trappen naar haar appartement.

Op zondag 7 Maart was het echter zo ver. Ik mocht mezelf officieel sportief gaan noemen.
Ik had mijzelf gewapend met het beginnersschema van de site www.dehardloopwinkel.nl.
Dit schema vertelt mij precies wanneer en hoe lang ik moet lopen.
De eerste keer stelde weinig meer voor dan 1 tot 3 minuten hardlopen, met evenveel minuten wandelen tussendoor.

De eerste keren waren koud, winderig en zeer vermoeiend. Eén ding leerde ik er echter wel van; ik vond het leuk. Ik verheugde mij erop. Op mijn loopdagen deed ik vanuit mijn werklocatie niets anders dan de buitenlucht in de gaten houden; het zou toch niet gaan regenen?

Inmiddels heeft het al op 10 loopdagen niet geregend en ik voel mij fitter dan ooit.
In tien weken tijd zal ik volgens mij schema klaargestoomd zijn voor mijn eerste echte wedstrijd van 5 kilometer op de Leidse Marathon. Hoewel ik nu niet langer dan 4 minuten achtereenvolgend kan lopen, voel ik mij er alvast volledig klaar voor. Mijn voeten hebben er zin in.