Apenheul


Het idee ontstond naar aanleiding van vele bezoekjes aan diverse dierentuinen.
De tijgers kwamen toch nooit dicht in de buurt van het glas, de haaien waren nooit groot genoeg en  de krokodillen maakten nooit spectaculaire moves. Wij denderden zoals gewoonlijk dwars door alle gezinnetjes met huilende kinderen heen en wierpen links en rechts een blik in een kooi.

Het waren de apen waar wij, zoals de opgewonden peuters om ons heen, minutenlang naar konden blijven staren. Met porren in elkaars zij attendeerden wij elkaar op iedere beweging van de zwart en bruin gekleurde beestjes, wij lagen dubbel om de grappen die zij met elkaar uithaalden en verzonnen de gesprekken die zij wellicht in apen-taal met elkaar voerden.
“Nog even naar de apen?”, was ons standaard voorstel op het moment dat wij bij alle dieren waren geweest.

Gewapend met een aapvrije tas stonden wij op een zonnige zaterdagmiddag klaar voor onze tocht door de Apenheul. Wij voedden onze verwachtingen met wilde verhalen, ontstaan uit flarden herinneringen, van jaren geleden waarin apen wandelwagens sloopten en oorbellen uit rukten.
Met een fototoestel in de aanslag stapten wij met kloppend hart langs de  met waarschuwingsbordjes behangen toegang.

“Misschien slapen ze nog”, merkte ik voorzichtig op nadat wij een tijdlang hadden genoten van vredige vogelzang. Het was nog vroeg. Apen hadden ook rust nodig. Wij hielden moed.
Twee maaltijden, drie rustpauzes en een aanval van een gans later begonnen wij echter zowel fysiek als geestelijk enigszins uitgeput te raken.
Ons grootste enthousiasme had plaats gevonden toen wij in de verte een zwart silhouet over het wandelpad zagen flitsen. Ergens hoog in de bomen, onzichtbaar voor het oog, hadden wij tevens wat geschreeuw van de eens zo leuke beestjes waargenomen.

Gelukkig werd eind van de dag, rond een tijdstip waarop ik me al aan het voorbereiden was op de lange terugreis, onze gemoedsrust hersteld. Kleine aapjes, die alles behalve geïnterresseerd waren in lange haren, schoenveters of de aapvrije tas, kwamen dichtbij genoeg om onze verwachtingen te bevredigen. Enkele kiekjes en baby-geluidjes richting de beestjes later, begaven we ons met gemengde gevoelens naar de uitgang.


De aankoop van twee pluizige doodshoofdaapjes, bezorgde ons –als volwassen kinderen zijnde- uiteindelijk toch nog een tevreden lach op het gezicht.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten